WIS meh seminggu Pak Bejo sibuk resik-resik kayak wong ameh mantu. Padhalan, anakke sing ragil wis dinikahke rong taun wingi. Ketoke deknen ameh ketekan tamu agung. Aku ameh takon orak wani. Lik Dul wae orak diomongi. Nek ana apa-apa Pak Bejo biasane sambat Lik Dul. Naming bapakke Si Nang wingi sibuk ngurusi pesenan parsel. Deknen kecipratan order seka kancane merga Pak Gubernur orak nglarang PNS nampa parsel.
Pak Bejo ameh ndhuwe gawe apa to, Lik, omahe kok diresiki tenanan?
”Angger meh bada omahe Pak Bejo pancen diresiki, Ton. Ben ketok padhang wektu anak putune padha ngumpul,” jawab Lik Dul.
Lho, jare Pak Bejo bada iki anakke rak isa mudhun, Lik?
Durung ngasi dijawab, let sedhiluk sing dirasani teka.
”Kakekane rak Dul. Kamar wis tak siapke, jebule mung liwat mbek mampir ngombe tok!” kandhane Pak Bejo, rada poleng.
Aku karo Lik Dul delok-delokan, rak mudheng apa sing diomongke. Bar kuwi Pak Bejo crita kanca lawase janji ameh nginep rak ketang sewengi. Naming rak sida. Padhalan, Pak Bejo wis kadung ngongkon Yu Nah masak kupat mbek opor sing akeh. Anak-anake Pak Bejo dhewe lagek ameh mudhun suk bada kupat sisandhene ngrayake ulang taun bapake.
”Rak sah digelani, Dhe. Kupat mbek opore sesuk ben dienggo pesta rewo-rewo sing rak bali ndesa,” kandhane Lik Dul, nglipur pakdhene.
”Kancaku wis teka bar buka wingi, Dul. Mung mampir sedhiluk mangan takjil. Bar magrib langsung pamitan, neruske perjalanan lunga Jawa Timur, rak sida nginep,” kandhane Pak Bejo.
Dienggo Ampiran
”Nek tak pikir-pikir sampeyan ijik bejo dienggo ampiran, Dhe!” kandhane Lik Dul.
”Dienggo ampiran apa orak, jenengku ki tetep Bejo, Dul! Kowe rak sah ngece!”
”Pasa-pasa ngece wong tuwa marahi dosa, Dhe. Aku ki ngomongke apa anane. Nek ameh bada kayak saiki, nggon dalan-dalan Semarang akeh mobil plat luar kota sing sliwar-sliwer. Biasane para pemudik kuwi mung liwat tok. Naming saiki akeh sing mandheg rak ketang mung mampir ngombe. Malah wis sepuluh taun iki akeh sing mampir Pandanaran tuku oleh-oleh,” kandhane Lik Dul.
Bener, Lik. Kapal-kapal pesiar seka luar negeri sing sandar nggon Pelabuhan Tanjung Emas biasanya mudhun Semarang malah mung mampir nguyuh tok. Bar kuwi terus mlancong nggon Borobudur, Jogja, lan Solo. Posisi geografi Semarang sing strategis malah diliwati tok. Aja maneh turis manca negara, acara reality show tipi nasional wae wegah nggelar audisi nggon Semarang. Paling banter dhewe mung entuk pentas gratisan nggon Simpanglima.
”Tenang, Ton. Singapura mbiyene ya mung pelabuhan ampiran kapal-kapal dagang. Naming saiki dadi pusat perdagangan internasional. Semarang gek jaman Kompeni wis tau jaya. Saiki mulai mbangun maneh, senajan gedhunge rak isa dhuwur merga bandarane cedhak kutha. Pusat oleh-oleh Pandanaran saiki ya wis dadi jujugan. Semana uga kuliner nggon Jalan Gajahmada, ya rak Dhe?” jelas Lik Dul, nglirik pakdhene.
Pak Bejo lagek nampa telpon dadi rak ngrungoke pitakone ponakane. Bar telpone ditutup deknen langsung jingklak-jingklak.
”Ihir. Kancaku sijine sak keluargane mengko ameh nginep nggon omahku merga kamar hotel nggon Semarang wis kebak kabeh. Mengko sore kowe lunga Pasar Kobong mborong pitik, mumpung pasar unggase durung dipindah nggon Penggaron,” kandhane Pak Bejo mbek ngelungke dhit sak gepok saking bungahe.
Pak Bejo anakke wis mentas kabeh. Saiki deknen urip dhewe. Omahe gedhe kamare akeh sing kosong. Mulane nek ketekan tamu rasane kayak nampa rejeki. Kejaba kuwi, saiki pancen wayahe ngencengi tali silaturahim. Lik Dul sak keluarga ngaturake sungeng riyadi. Kosong-kosong ya, dha! (*)
KAMUS SEMARANGANbada = lebaran
ihir = hore
jingkal-jingkalk = melompat kegirangan
mudhun = turun, datang
poleng = marah, tersinggung
sandar = berlabuh

Kandhane Hartono
(Suara Merdeka 29 Agustus 2011 halaman B)
No comments:
Post a Comment